จากผู้เขียน:

ความจริงข้อหนึ่งก็คือ ทุกคนล้วนต้องเติบโต ไม่ใช่เพียงเรื่องของร่างกายที่ขยับขยายใหญ่ขึ้น แต่หมายรวมถึงการเติบโตทางความคิดและจิตใจ ซึ่งคุณพ่อคุณแม่ทุกคนก็คงอยากเห็นลูกหลานของตัวเอง เติบโตอย่างก้าวกระโดด สามารถดูแลตัวเองได้โดยเร็ว มีความรับผิดชอบในสิ่งต่างๆ ฯลฯ แต่ในทุกๆ ช่วงปีที่เราโตขึ้น เราก็มักจะต้องสละทิ้งบางสิ่งไปเสมอ แล้วอะไรที่เราทิ้งไประหว่างเส้นทางการเติบโตล่ะ

จินตนาการ ความสามารถที่จะมีความสุขจากสิ่งเล็กๆ หรือการสนุกกับเรื่องไร้สาระ ทุกครั้งที่เราก้าวเข้าใกล้ความเป็นผู้ใหญ่ และห่างไกลความเป็นเด็กมากเท่าไร สิ่งเหล่านี้ก็ยิ่งหดหายไปจากความรู้สึกมากเท่านั้น

เด็กเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่มีจินตนาการเปี่ยมล้น และแม้เรื่องไม่มีสาระของเด็ก จะเป็นเรื่องเข้าใจยากสำหรับผู้ใหญ่ แต่ก็ต้องยอมรับว่า มันช่างชุบชูใจให้กับคนแก่ประสบการณ์ ที่วันๆ คิดได้แค่เรื่องตรรกะกับเหตุผล และอัดแน่นไปด้วยความตึงเครียดได้ดีไม่น้อย

ดังนั้น ไม่ต้องเร่งรีบให้เด็กๆ ละทิ้งจินตนาการเพื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ผู้ใหญ่จงซึมซับความสุขไร้แก่นสารจากเด็กๆ เพื่อเติมพลังชีวิตให้กับตัวเอง ไปพร้อมๆ กับการสั่งสอนอย่างค่อยเป็นค่อยไป ให้เด็กได้เติบโต เพราะการโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ยังคงสายตาของเด็กไว้ได้ ถือเป็นการเติบโตที่สมบูรณ์แบบที่สุด

น้องปิน แกเป็นเด็กเรียบร้อยค่ะ แต่ก็ร่าเริง แกชอบเล่นกับกิ่งไม้ค่ะ เรื่องนี้มันทำให้ฉันกลุ้มใจอยู่เหมือนกัน

“แม่ ดูสิฮะ ผมบินได้” ปินเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงเริงร่า

ว่าก็ว่าเถอะค่ะ ฉันไม่ค่อยชอบให้ปินแกเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้สักเท่าไร ฉันไม่เข้าใจเลย ว่ากิ่งมะพร้าวมันจะกลายเป็นไม้กวาดของแฮร์รี่ พอตเตอร์ไปได้ยังไง

“แม่ฮะ ดูสิฮะ ผมจะเป็นมือกลองระดับโลก” ปินเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงเริงร่า

“จ้ะๆ” ฉันก็ตอบรับแกไปอย่างนั้นแหละ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่ากิ่งไม้กับหม้อ จะกลายเป็นกลองไปได้ยังไง

“แม่ฮะ ดูสิฮะ ผมกลายเป็นกวางไปแล้ว” ปินเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงเริงร่า

ตอนนี้ลูกของฉันคิดว่าตัวเองเป็นกวางไปเสียแล้ว แต่ฉันก็ยังเห็นแกเป็นเด็กผู้ชายที่ถือกิ่งไม้ไว้บนหัวอยู่ดี

“แม่ฮะ ทำไมแม่ดูเครียดจังเลย แต่ไม่เป็นไรนะฮะ เพราะผมมี นี่! คทาวิเศษ ผมจะเสกให้แม่เล่นกับผมอย่างมีความสุขเอง โอม… เพี้ยง” ปินเสกคาถาใส่แม่ด้วยน้ำเสียงร่าเริง

น่าเศร้านะคะ ถ้าเวทมนตร์มีจริง ฉันคงเห็นไม้กวาดวิเศษ ไม้กลอง เขากวาง หรือคทาน้อยๆ แต่ฉันก็ยังเห็นแค่กิ่งไม้ธรรมดาๆ ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างในตัวฉันขาดหายไป นี่แหละที่ทำให้ฉันกลุ้มใจ ฉันอยากเล่นไร้สาระแบบปินเขาได้บ้าง