“เข้ามาร่วมคาราวานกันผองมดทุกตัว! เราจะร่วมก้าวเดินไปด้วยกัน!”

“เข้ามาร่วมคาราวานกันผองมดทุกตัว! เราจะร่วมก้าวเดินไปด้วยกัน!”

“เข้ามาร่วมคาราวานกันผองมดทุกตัว! เราจะร่วมก้าวเดินไปด้วยกัน!”

เสียงจากคณะคาราวานมดโห่ร้อง ดังเข้ามาในบ้านของครอบครัวคุณมดและคุณนายมด

“เรามารวมกัน… คาราวานมด… เดินๆๆๆ” มดจิ๋ว—ลูกสาวของคุณมดและคุณนายมดพูดตาม แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าประตูบ้าน

“จิ๋ว จะไปไหนลูก” คุณนายมดถาม

“ไปรวมตัวกับคาราวานมดไงคะแม่ คาราวานมด เดินๆๆๆ จิ๋วจะไปร่วมกับมดตัวอื่นๆ ค่ะ” จิ๋วตอบคุณนายมด

“ไม่ได้!” คุณนายมดรีบห้าม

“ทำไมละคะ”

“ลูกรู้เหรอว่า คาราวานมดจะเดินไปที่ไหนกัน เรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาต้องการไปไหนและไปทำไม แล้วจะเดินตามกันไปแบบนี้ไม่ได้นะลูก ขึ้นห้องไปเลย” คุณนายมดตอบ

“อืม… เข้าใจแล้วค่ะ” จิ๋วฟังแล้วคิดตาม จึงเดินกลับขึ้นไปนั่งอ่านหนังสือของตัวเองต่อบนห้องนอน แต่ก็ยังแอบมองขบวนคาราวานมดที่ตั้งแถวยาวเหยียด เดินมุ่งหน้าไปยังจุดหมายอย่างเป็นระเบียบ จิ๋วอยากไปร่วมเดินกับคาราวานด้วยจริงๆ แต่ก็เห็นด้วยกับที่แม่บอกว่า จิ๋วยังไม่รู้เลยว่าเขาจะไปไหนและไปทำอะไรกันแน่

เมื่อไม่รู้ ก็ย่อมอยากรู้ จิ๋วตัดสินใจโทร. หาตาเฒ่านกฮูกผู้รอบรู้ และหยิบใบไม้มาจดบันทึกสิ่งที่ตาเฒ่านกฮูกผู้รอบรู้อธิบายเอาไว้

“แม่คะ” จิ๋ววิ่งลงมาจากห้องด้วยความตื่นเต้น

“คาราวานมดจะเดินทางไปหาต้นอิจิโกะค่ะ เป็นต้นไม้ที่มีผลหวานฉ่ำที่สุด รู้แบบนี้แล้ว แม่ให้จิ๋วไปได้แล้วใช่ไหมคะ”

“ไม่ได้!” คุณมดผู้เป็นพ่อรีบส่งเสียงค้าน

“ทำไมละคะ” จิ๋วมองพ่อ

“ก็… ลูกยังไม่พร้อม ดูสิ ตัวเล็กจิ๋วหลิว ขบวนคาราวานน่ะเดินทางตั้งไกล จิ๋วไม่ไหวหรอก” คุณมดตอบ

“ใช่จ้ะ แล้วต้นอิจิโกะอะไรแม่ก็ไม่เคยได้ยิน มันอาจจะไม่มีจริงก็ได้” คุณนายมดเสริม

“แต่พ่อกับแม่ก็เคยไปร่วมขบวนคาราวานมด เพื่อตามหาน้ำตาลสายรุ้งนี่คะ ชื่อแปลกชะมัด ไม่ใช่ต้นไม้ด้วย” จิ๋วชี้ไปที่รูปพ่อแม่ตอนเข้าร่วมขบวนคาราวานมดครั้งก่อน

“ในรูปพ่อกับแม่ก็ยังเด็กๆ อยู่เลย อีกอย่าง มดอย่างเราถึงจะโตกว่านี้ ตัวก็ไม่สูงใหญ่ไปกว่านี้ ไม่ใช่เหรอคะ” จิ๋วเริ่มชี้แจง

“ไม่ได้ ลูกยังไม่พร้อม…” คุณมดยังคงยืนยัน

จิ๋วก้มมองตัวเอง แล้วมองรูปของพ่อและแม่อีกครั้ง

“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ” จิ๋ววิ่งกลับขึ้นไปบนห้อง แล้วกลับลงมาพร้อมเสื้อผ้าใหม่ชุดใหม่และใส่เครื่องป้องกันเต็มสูบเหมือนที่พ่อแม่ใส่ในรูป

“จิ๋วพร้อมแล้วค่ะ”

“ไม่ได้ยังไงก็ไม่ได้” คุณมดและคุณนายมดพูดขึ้นพร้อมกัน

“ทำไมอีกละคะ…” จิ๋วเริ่มหน้ามุ่ย

“พ่อคิดว่า ให้พวกคาราวานเดินทางไปเจอต้นอิจิโกะก่อน แล้วพวกเราก็รอให้เขาเอากลับมาแจกจ่ายอยู่ที่บ้านดีกว่า ไม่ต้องไปช่วยตามหาหรอก” คุณมดพูด

“ใช่จ้ะ อีกอย่างจิ๋วก็เป็นแค่มดตัวเล็กๆ จะไปหรือไม่ไปก็ไม่ต่างกันมากหรอก ในคาราวานมีมดตั้งเยอะแยะแล้ว พ่อกับแม่อยากให้ลูกอยู่บ้านกับพวกเรามากกว่านะจ๊ะ… ลูกขึ้นไปตั้งใจอ่านหนังสือต่อดีกว่านะ” คุณนายมดพูด

“ค่ะ…” จิ๋วเดินคอตก กลับขึ้นห้องไปอ่านหนังสือตามที่แม่บอก

แต่ไม่นานจิ๋วก็วิ่งกลับลงมาอีกครั้งด้วยท่าทางตื่นเต้น

“พ่อคะ! แม่คะ! จิ๋วขึ้นไปอ่านหนังสือแล้ว แต่ในหนังสือเรียนมีคำขวัญที่เขียนว่า ‘มดตัวน้อยตัวนิด มดทุกตัวรวมกันย่อมมีฤทธิ์น่าดู – กำลังเล็กๆ ก็มีความหมาย มดจะยิ่งใหญ่ ถ้ารวมตัวกัน’ ถ้าเป็นแบบนี้ จิ๋วก็ควรออกจะไปร่วมคาราวานนะคะ”

“โอ้ย” คุณและคุณนายมดโอดครวญ

“ไม่ได้!” ทั้งคู่ประสานเสียงอีกครั้ง

“ทำไมยังไม่ให้ไปอีกละคะ” จิ๋วหน้าเศร้า

“มันอันตราย ในคาราวานไม่ได้มีแต่มดนิสัยดีนะจิ๋ว อาจจะมีมดอันธพาล ระหว่างทางก็ยากลำบาก อาจมีหลุมบ่อ กับดัก หรือพวกแมวที่จะเดินเข้ามาเหยียบมดอย่างเราอีก พ่อกับแม่รักและเป็นห่วงจิ๋ว ถ้าจิ๋วเป็นอะไรไป พ่อกับแม่ต้องเสียใจมาก” คุณมดอธิบาย

“จิ๋วไม่ไปได้ไหม” คุณนายมดขอร้อง

จิ๋วนิ่งคิด…

แล้วเดินไปปลดรูปพ่อกับแม่ที่ผนังห้องมาถือไว้

“ถ้าเป็นห่วงจิ๋ว พ่อกับแม่ก็ไปกับจิ๋วสิคะ แล้วเราจะถ่ายรูปด้วยกันทั้งครอบครัว เอามาแขวนแทนภาพนี้ มันต้องเป็นประสบการณ์ที่ดีของจิ๋วแน่ๆ ถ้าการเดินทางครั้งนี้มีพ่อกับแม่ไปด้วย…”

คุณมดและคุณนายมดเริ่มหันมามองหน้ากัน

เพราะพวกเราเดินไปด้วยกัน ช่วยกันมองหา ดูแลกันและกัน ในที่สุดเราจึงได้พบกับต้นอิจิโกะแสนอร่อยด้วยกัน แล้วเราก็ได้รู้ว่าผลของต้นอิจิโกะสีแดง รสชาติหวานฉ่ำและอร่อยที่สุดด้วยตัวเองพร้อมกัน