จากผู้เขียน:
วันแรกของการไปเรียน ไม่ใช่แค่วันที่น่าตื่นเต้นของลูกเท่านั้น แต่พ่อแม่เองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน การปล่อยลูกออกจากอ้อมอกเป็นครั้งแรกต้องใช้ความกล้าหาญ ความเข้มแข็ง ความเชื่อมั่นในตัวลูก และไว้วางใจโรงเรียนเป็นอย่างมาก
นิทานเรื่อง ไปโรงเรียนวันแรก จึงหยิบเอาประเด็นนี้มาบอกเล่าในรูปแบบที่กลับตาปัตร เมื่อคนที่น่าเป็นห่วงในการไปโรงเรียนวันแรกไม่ใช่ลูก แต่คือพ่อแม่ต่างหาก
เช้านี้ คือวันแรกของการไปโรงเรียน ทั้งพ่อและแม่ต่างตื่นเต้นยกใหญ่ ไม่มีใครทำตัวเป็นปกติเลยสักคน หนูอยากจะบอกให้ทั้งสองคนใจเย็นๆ แต่หนูยังพูดไม่เก่ง เลยไม่รู้จะปลอบใจพ่อกับแม่ได้ยังไง
จริงๆ แล้วเด็กทุกคนรู้ว่า พ่อแม่มักจะแอบร้องไห้ในวันแรกที่ลูกไปโรงเรียน และทันทีที่คุณครูออกมารับหนูไป แม่ก็เริ่มน้ำตาคลอ หนูไม่อยากให้ใครเห็นว่าแม่ร้องไห้ หนูเลยชิงร้องไห้ก่อนเพื่อให้ทุกคนหันมาสนใจหนู
หลังจากหนูจนหยุดร้องไห้แล้ว คุณครูก็พาหนูเข้าไปในห้องเรียน และบอกให้พ่อแม่กลับบ้านได้ แต่พ่อแม่เป็นผู้ใหญ่ที่ดื้อ จึงไม่ยอมกลับบ้านตามที่ครูบอก หนูมองเห็นทั้งสองคนแอบซุ่มดูหนูอยู่หลังต้นไม้
หนูเลยเดินไปที่หน้าต่างแล้วโบกมือลา แต่พ่อกับแม่คงเข้าใจผิด นึกว่าหนูกวักมือเรียก ทั้งสองจึงออกจากที่ซ่อน แล้วเดินเข้ามาใกล้หน้าต่าง ตอนนั้นพ่อก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หนูไม่อยากให้ใครเห็นพ่อร้องไห้ หนูเลยชิงร้องก่อนเหมือนเช่นเคย
คุณครูรีบมาพาหนูออกจากขอบหน้าต่าง และออกไปดุพ่อกับแม่ เฮ้อ… หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่โดนดุเลย แต่ถ้าดื้อ ก็ต้องโดนดุแบบนี้ล่ะ
ที่กลางห้อง เด็กๆ คุยกันด้วยภาษาพิเศษที่มีแต่เด็กเท่านั้นที่จะเข้าใจ เราคุยกันเรื่องพ่อแม่ของแต่ละคน ถ้าพ่อแม่ของใครไม่ยอมกลับบ้าน เด็กคนนั้นจะโดนเพื่อนล้อยกใหญ่
หนูหันไปมองที่หน้าต่างไม่เห็นพ่อกับแม่ หนูเลยบอกเพื่อนๆ ไปว่า พ่อแม่ของหนูกลับไปแล้ว และทุกคนก็ชื่นชมว่าพ่อแม่ของหนูเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งมาก
พอถึงตอนเที่ยง หนูเปิดกระเป๋าดูปรากฏว่าไม่มีกล่องข้าว ทันใดนั้นแม่ก็เปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกล่องข้าวของหนู เด็กทุกคนรู้ดีว่านี่คือแผนการตื้นๆ ของพ่อแม่เพื่อจะได้เข้ามาแอบดูลูก นั่นทำให้เพื่อนๆ เริ่มล้อหนู หนูจึงร้องไห้ คุณครูรีบมารับกล่องข้าว แล้วบอกให้แม่กลับไป
ช่วงบ่ายได้เวลาเลิกเรียนแล้ว เด็กทุกคนออกมาวิ่งเล่นรอพ่อกับแม่มารับ
หนูเห็นพ่อแม่ ยืนตัวแดง เหงื่อท่วมตัวอยู่ที่รั้วโรงเรียน แสดงว่าพ่อกับแม่รอหนูอยู่ตรงนั้นทั้งวัน ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ทำตัวให้เป็นปกตินะ หนูก็แค่มาโรงเรียนเอง ใครๆ ก็มาโรงเรียนด้วยกันทั้งนั้น แล้วหนูก็สบายดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยสักนิด
“เป็นยังไงบ้างลูก โรงเรียนวันแรก” แม่ถาม
หนูไม่รู้ว่าแม่จะถามทำไม ในเมื่อแม่ก็แอบดูหนูอยู่ทั้งวันแล้วนี่ หนูอยากจะบอกว่าหนูสบายดี และพ่อกับแม่ก็ควรจะทำตัวให้เป็นปกติ แต่เพราะหนูพูดไม่เก่ง สิ่งที่หนูทำได้ก็เลยกลายเป็น… ร้องไห้
“โอ๋ ดูสิ สงสัยจะคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่” พ่อทึกทักเอาเอง
โอ้ย ไม่ใช่สักหน่อย!
COMMENTS ARE OFF THIS POST