READING

เรื่อง: คุณปู่ของผมเป็นไดโนเสาร์...

เรื่อง: คุณปู่ของผมเป็นไดโนเสาร์

จากผู้เขียน:

การสูญเสียหรือการจากลา เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอ แต่เรามักวางภาพแห่งความโศกเศร้านั้นไว้ในช่วงชีวิตที่เราโตมากแล้ว ซึ่งในตอนนั้น พ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ของเราก็คงโตกว่าเรามาก การสูญเสียจึงเป็นเรื่องที่พอจะทำใจยอมรับได้ แต่ในความเป็นจริง การสูญเสียสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา

ดังนั้น สิ่งเดียวที่เราทำได้ คือการทำความเข้าใจ และก้าวต่อไปให้ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับใครเลย และคงยิ่งยากสำหรับเด็กๆ แต่ก็จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องสอนให้เขาได้เรียนรู้ถึงสัจธรรมของชีวิต เพื่อในวันหนึ่ง หากเขาต้องเผชิญกับการสูญเสีย คุณจะสบายใจได้ว่า เขาจะตั้งรับกับมันได้อย่างเข้าใจว่านี่คือธรรมชาติ

แต่มันคงเป็นเรื่องกระอักกระอ่วนไม่น้อย หากจู่ๆ จะให้ไปพูดไปสอนเรื่องแบบนี้ อีกทั้งตามความเชื่อของคนไทย ก็อาจมองว่าเป็นสิ่งไม่มงคล และไม่ควรกล่าวถึง ด้วยเหตุนี้ จึงเกิดนิทานเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อเป็นอีกหนึ่งเครื่องมือให้พ่อแม่ได้หยิบใช้ บอกเล่ากับลูกๆ หรือแม้แต่บอกเล่าให้ตัวเองฟัง เพื่อเตรียมหัวใจให้เข้มแข็ง

grandpadino_1

ไดโนกับคุณปู่สนิทกันมาก ทุกวันหยุด ไดโนมักจะมาเยี่ยมคุณปู่ที่บ้าน และเล่นสนุกกันตามประสาปู่หลาน ไดโนชอบติ๊ต่างว่าตัวเองเป็นไดโนเสาร์สายพันธุ์ต่างๆ และชอบเวลาคุณปู่เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับไดโนเสาร์ให้ฟัง

grandpadino_2

คุณปู่บอกว่า ไดโนน่ะเหมือนโทรโอดอน (Troodon) เพราะเป็นไดโนเสาร์กินเนื้อที่ฉลาด แล้วก็ตัวเล็ก ส่วนไดโนก็บอกว่าคุณปู่น่ะเหมือนอะแพโทซอรัส (Apatosarus) เพราะเป็นไดโนเสาร์กินพืช คอยาว ดูใจดี แล้วก็แข็งแรง

ทุกวันไดโนจะตั้งตารอให้วันหยุดมาถึง เพื่อจะได้ไปเล่นกับคุณปู่

แต่… นี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วนะ ทำไมคุณพ่อถึงไม่ได้พาไดโนไปหาคุณปู่สักที

grandpadino_3

ในที่สุด วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ คุณพ่อก็พาไดโนไปหาคุณปู่ แต่กลับไม่ได้ไปที่บ้านของคุณปู่เหมือนทุกที คราวนี้คุณพ่อพาไดโนไปที่โรงพยาบาลแทน คุณปู่นอนสวมหมวกอะแพโทซอรัสอยู่บนเตียง ตัวของคุณปู่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลและสายยาง

ไดโนเบิกตากว้าง ตั้งตัวไม่ติดกับสิ่งที่เห็น ส่วนคุณพ่อก็เดินออกไปคุยกับคุณหมอด้วยท่าทางจริงจัง และบอกให้ไดโนอยู่เล่นเป็นเพื่อนคุณปู่ไปก่อน

grandpadino_4

ปู่ยิ้ม แล้วเรียกให้ไดโนเข้าไปหาใกล้ๆ น้ำเสียงของปู่เบาและแหบกว่าที่เคยมาก ดูเหมือนคุณปู่อะแพโทซอรัสดูไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน แต่พอคุณปู่บอกว่าจะเล่าเรื่องไดโนเสาร์ให้ฟัง ไดโนจึงนั่งลงข้างเตียงคุณปู่

grandpadino_5

“ในขณะที่อะแพโทซอรัส (ปู่ชี้ไปที่ตัวเอง) กำลังออกไปหาอาหาร มันยืดคอยาวขึ้นกัดกินใบไม้เหมือนทุกวัน จู่ๆ ก็มีวัตถุบางอย่างส่องแสงสว่างวาบพุ่งตรงเข้ามา ปู่เดาว่ามันน่าจะเป็นอุกกาบาตนะ ใช่แล้ว อุกกาบาตพุ่งเข้ามา ตู้ม! ฝุ่นควันก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว พื้นดินแตก…”

“แค่ก แค่ก!” ปู่ไอแล้วเล่าต่อ

“…อากาศในตอนนั้นมีแต่ฝุ่น เหมือนในปอดของปู่ตอนนี้เลย แค่ก แค่ก!” คุณปู่ชี้ไปที่อกของตัวเอง “อะแพโทซอรัสจึงหายใจไม่ค่อยสะดวก”

grandpadino_6

“แรงกระแทกของอุกกาบาตทำให้อะแพโทซอรัสบาดเจ็บ มันเลยขยับตัวไปไหนไม่ได้ ต้องนอนนิ่งๆ แบบปู่นี่ล่ะ… ไดโนเบาแอร์ให้ปู่หน่อยสิ” คุณปู่บอก

“ได้ฮะ” ไดโนตอบ

“รู้ไหม อากาศในโลกตอนนั้นหนาวมาก อะแพโทซอรัสก็คงหนาวเหมือนกัน เพราะฝุ่นที่พุ่งกระจายในอากาศนั้นหนาทึบมาก ฝุ่นกั้นไม่ให้แสงแดดส่องลงมายังโลก อากาศก็เลยหนาวจัด” คุณปู่เล่าต่อ

“แล้วอะแพโทซอรัสทำยังไงล่ะฮะ โดนอุกกาบาตชน อากาศก็เย็น แถมมีฝุ่นเต็มไปหมด” ไดโนถาม

“ง่ายมากเลยหลานรัก มันก็ค่อยๆ หลับตาลง แล้วก็ปล่อยตัวเองหลับไปในที่สุด” คุณปู่หาว แล้วค่อยๆ หลับตา

“ปู่ง่วงแล้วเหรอฮะ”

“ใช่ ปู่ว่า ปู่เริ่มง่วงเหมือนมันแล้วล่ะ”

grandpadino_7

“แล้วอะแพโทซอรัสจะตื่นตอนไหนหรอครับ ผมหมายถึงปู่จะตื่นใช่ไหมครับ”

“มันคงไม่ตื่นแล้วล่ะ…”

“แต่ถ้าปู่ไม่ตื่น ผมก็จะไม่ได้เล่นกับปู่ ไม่ได้ฟังเรื่องไดโนเสาร์จากปู่ ไม่เจอปู่อีก”

“ไดโน อะแพโทซอรัส รวมถึงไดโนเสาร์ตัวอื่นๆ ก็หลับไปเป็นร้อยๆ ปีแล้ว แต่ทุกวันนี้ไดโนก็ยังเห็นพวกมันเต็มไปหมดไม่ใช่เหรอ ทั้งในหนังสือ ในการ์ตูน ในพิพิธภัณฑ์ บนเสื้อของไดโนตอนนี้ก็ด้วย หรือแม้แต่… ในตัวของไดโนเอง จำได้ไหมว่าไดโนเล่นเป็นไดโนเสาร์ได้กี่ตัว”

“หลายตัวเลยฮะ แล้วก็แสดงได้สมบทบาทมากด้วย” ปู่เอื้อมมือมาลูบหัว “นั่นล่ะ… ไดโนไปหาพ่อ แล้วบอกว่าปู่กำลังจะหลับนะ”

“ปู่ฮะ หลับไม่เจ็บใช่ไหมฮะ” ไดโนถาม

“ไม่เจ็บเลยจ้ะ” ปู่ตอบและค่อยๆ หลับตาลง

ไดโนเดินไปที่ประตูห้อง ก่อนจะหันมาพูด “แต่ผมไม่ยอมให้ใครเอากระดูกของปู่ไปจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์หรอกนะฮะ” คุณปู่หัวเราะในลำคอ หลับตาลง และแน่นิ่งไป

grandpadino_8

นับตั้งแต่นั้น วันไหนที่ไดโนคิดถึงคุณปู่ เขาก็จะหยิบหมวกอะแพโทซอรัสมาสวม และวันนั้นเขาก็จะกินผักมากขึ้น เขาบอกว่าเขากินเผื่อคุณปู่อะแพโทซอรัสของเขา


Jlada P.

กระต่ายน้อยประจำเอกวรรณกรรมสำหรับเด็ก ผู้ชอบไปนั่งหย่อนใจ เอกเขนกอยู่ที่เฉลียง พร้อมความคิดที่ว่าโลกยังสวยเสมอ

RELATED POST

COMMENTS ARE OFF THIS POST