จากผู้เขียน:

นิทานเรื่อง รถของเล่น ได้รับแรงบันดาลใจมากจากเหตุการณ์จริงในวัยเด็กของคุณพ่อผู้เขียน ซึ่งจะบอกเล่ากับผู้อ่านทุกท่านว่า สิ่งแวดล้อมหรือสถานการณ์ใดๆ ก็ตามที่หล่อหลอมชีวิตเด็กคนหนึ่งมา จะส่งผลกระทบต่อเด็กคนนั้นไม่ว่าเขาจะเติบโตขึ้นมาอีกกี่สิบปี หรือจะมีความเข้าใจโลกมากแค่ไหน แต่วัยวุฒิที่เพิ่มขึ้นก็ไม่สามารถลบล้างอดีตที่เขาเคยพบเจอได้เลย

ดังนั้นสิ่งที่พ่อแม่กระทำและแม้แต่ถ้อยคำที่พูดกับเด็ก จึงเป็นเรื่องที่ควรต้องใส่ใจ และระวังให้มาก แม้ลูกจะเป็นเด็กในสายตาของพ่อแม่ แต่เมื่อเลือกจะปฏิบัติกับเขา จงปฏิบัติเยี่ยงเขาเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่มีสิทธิ์เท่าเทียมกัน สามารถตัดสินใจ หรือเลือกได้ ไม่ใช่เพียงคนในการปกครองที่จะต้องยอมเห็นด้วย และปฏิบัติตามสิ่งที่พ่อแม่ต้องการตลอดเวลา

ผิดไหมหากผู้ใหญ่จะชอบทำอะไรเหมือนเด็กๆ อย่างที่ตัวผม ชอบสะสมรถของเล่น

แต่ทุกครั้งที่ผมซื้อรถของเล่นคันใหม่มาวางในตู้โชว์ แม่ก็มักจะบ่นว่า “หัดสนใจอะไรที่มันสมวัยหน่อยสิ ทำไมถึงได้เล่นเป็นเด็กไม่รู้จักโต”

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงชอบสะสมรถของเล่นขนาดนี้ ทั้งที่เพื่อนวัยเดียวกันก็ไม่มีใครเป็นแบบผม อ่อ สงสัยผมคงต้องหันไปสะสมพระเครื่องแบบไอ้โชคเพื่อนสมัยเรียนแม่ถึงจะเลิกบ่น

ผมแค่รู้สึกว่า ยิ่งสะสมรถของเล่นมากเท่าไร หัวใจของผมก็ยิ่งถูกเติมเต็มมากเท่านั้น ว่าแต่… แล้วหัวใจของผมเริ่มมีช่องโหว่ตอนไหนกันนะ

ใครๆ ก็ชอบซื้อรถของเล่นให้เด็กผู้ชายกันทั้งนั้น… ด้วยเหตุนี้ ตอนที่ผมยังเด็ก ผมเลยได้รถของเล่นเป็นของขวัญจากครอบครัว ญาติ และเพื่อนๆ ของพ่อแม่มากมาย มีเยอะจนเป็นตู้เชียวล่ะ

แล้วผมก็จะมีความสุขทุกครั้ง เมื่อยืนเลือกรถของเล่นหน้าตู้โชว์ เอ๊… วันนี้จะเอาคันไหนไปเล่นดีนะ

แต่แล้ว วันหนึ่งตู้โชว์ของผมก็ว่างเปล่า รถของเล่นทุกคันที่เคยบรรทุกความทรงจำ และเคยถูกขับเคลื่อนด้วยความสุขของผม รถที่ผมรักประหนึ่งเป็นสมาชิกในครอบครัว ตอนนี้มันหายไปเกือบหมด

เกิดอะไรขึ้น… “อ๋อ แม่เอาไปแจกเด็กแถวนี้หมดแล้วล่ะ มีตั้งเยอะตั้งแยะเก็บไว้ก็รกเปล่าๆ” หัวใจของผมว่างเปล่า ไม่ต่างจากตู้โชว์ตั้งแต่วันนั้นนั่นล่ะ

เมื่อไหร่แกจะเลิกซื้อของไร้สาระพวกนี้สักที…