หนึ่งในปัญหาโลกแตกของคุณพ่อคุณแม่ที่มีลูกในวัยเรียนได้พบเจอก็คือ การหากลวิธีมารบเร้าให้ลูกยอมนั่งลงและทำการบ้านแต่โดยดี

 1. สภาพแวดล้อมในการทำการบ้านไม่เอื้ออำนวย

สภาพแวดล้อมเป็นปัจจัยสำคัญที่จะทำให้เด็กมีสมาธิกับการทำกิจกรรมต่างๆ ไม่เฉพาะการบ้าน แต่หมายรวมถึงกิจกรรมทุกอย่างที่ต้องใช้สมาธิจดจ่อ หากสภาพแวดล้อมไม่เอื้ออำนวย เช่น ร้อนหรือหนาวเกินไป มีเสียงดังรบกวน มีสิ่งเร้า กระตุ้นความสนใจเสมอ ก็ส่งผลต่อสมาธิและแรงจูงใจในการทำงานมากขึ้น

2. ลูกรู้สึกหมดกำลังใจ

ไม่ใช่แค่ผู้ใหญ่ที่เครียดได้ ท้อแท้เป็น แต่เด็กๆ ก็เครียดและท้อแท้ได้เช่นกัน ส่วนสาเหตุการเครียดของเด็กอาจมาจากปัจจัยหลายอย่าง เช่น เรียนที่โรงเรียนไม่เข้าใจ ก็เลยไม่อยากกลับมาทำการบ้าน หรือกลัวว่าทำผิดแล้วจะถูกตำหนิต่อว่า ทั้งหมดล้วนส่งผลให้ลูกขาดความสุขในการเรียน เมื่อกลับมาบ้านก็ไม่รู้สึกอยากหยิบการบ้านขึ้นมาทำอีก ดังนั้นคุณพ่อคุณแม่ควรสังเกตอาการและถามถึงความเป็นอยู่ที่โรงเรียนของลูกเสมอๆ จะได้ช่วยกันให้กำลังใจและแก้ปัญหาที่ต้นเหตุค่ะ

3. ลูกมีความต้องการพิเศษหรือข้อจำกัดอื่น ๆ

บางทีผู้ใหญ่อย่างเราก็ไม่เข้าใจว่าการบ้านเล็กๆ น้อยๆ ทำไมลูกต้องงอแงและบ่ายเบี่ยงที่จะทำขนาดนั้น แต่ความจริงแล้ว ลูกอาจกำลังมีความต้องการพิเศษหรือข้อจำกัดบางอย่าง ที่เป็นอุปสรรคของการลงมือทำการบ้านให้สำเร็จ เช่น เด็กบางคนมีปัญหาที่กล้ามเนื้อมือ ทำให้รู้สึกปวดเมื่อยหรือไม่ถนัดเวลาที่ต้องจับดินสอขึ้นมาเขียน เด็กบางคนมีปัญหาสายตา ทำให้ไม่ชอบนั่งมองหรือจดจ่ออะไรนานๆ ซึ่งทั้งหมดนี้ นอกจากจะคอยรบเร้าให้ลูกทำการบ้านแล้ว คุณพ่อคุณแม่ควรหาสาเหตุที่แท้จริงและหาทางแก้ไขให้ลูกด้วยนะคะ

4. ปัญหามาจากบทเรียนหรือชิ้นงานที่ได้รับ

ต้องลองสำรวจดูว่าอาการไม่อยากทำการบ้านนี้เกิดขึ้นกับลูกเราคนเดียวหรือเกิดขึ้นกับเด็กคนอื่นที่ต้องทำงานหรือการบ้านแบบเดียวกัน ข้อนี้อาจจะต้องอาศัยข้อมูลจากเครือข่ายพ่อแม่ด้วยกันเองสักเล็กน้อยค่ะ เพราะบางครั้งปัญหาอาจจะไม่ได้อยู่ที่ลูก แต่เป็นที่บทเรียนหรือการบ้านที่ลูกได้รับ เช่น คุณครูอาจจะให้โจทย์ที่ยากจนเด็กไม่เข้าใจ หรือให้การบ้านมากเกินไปก็เป็นได้

รู้อย่างนี้แล้ว เวลาที่ลูกน้อยไม่ยอมทำการบ้าน คุณพ่อคุณแม่ลองช่วยกันหาสาเหตุ จะได้ไม่นึกโทษว่าลูกไม่ยอมทำการบ้านเพราะขี้เกียจเสมอไปนะคะ

อ้างอิง
trueplookpanya
tescolotus