ทำความรู้จักก่อนว่า Time Out คืออะไร

ไทม์เอาต์ถูกบัญญัติขั้นโดย B.F. Skinner—นักจิตวิทยาชาวอเมริกัน เพื่อใช้เรียกรูปแบบการทำโทษขนานเบา ด้วยการให้เด็กดื้อไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่พื้นที่หนึ่งของบ้าน ในระยะเวลาที่กำหนดไว้

แต่บ่อยครั้งเมื่อเด็กน้อยถูกสั่งให้นั่งสงบสติอารมณ์ในเขตไทม์เอาต์ แม้จะเป็นระยะเวลาเพียง 5-10 นาที แต่ถ้าหลังจากนั้นไม่มีการพูดคุยปรับความเข้าใจ การไทม์เอาต์ก็นับเป็นบทลงโทษที่ไม่ก่อให้เกิดผลดีอะไรขึ้นมาเลย

Time Out ที่ผิดวิธี

– ใช้วิธีการลงโทษนี้เป็นคำขู่เมื่อลูกไม่เชื่อฟัง

– ใช้กำลังในการบังคับให้ลูกไปอยู่ในพื้นที่ที่กำหนดไว้

– ใช้เวลามากเกินไป

– เดินหนีจากลูก

– ไม่ให้ลูกเข้าใกล้

– พื้นที่ในการทำโทษไม่เหมาะสม เช่น เป็นพื้นที่ที่คุณพ่อคุณแม่มองไม่เห็นลูก และลูกมองไม่เห็นใคร

– ทำโทษด้วยอารมณ์โกรธ

– ใช้วิธีนี้ทำโทษลูก เมื่อคุณไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ด้านลบของตัวเองอย่างไร

อย่าลืมว่าจุดประสงค์หลักของไทม์เอาต์คือ เพื่อให้ลูกรู้จักสงบอารมณ์ลงด้วยตัวเอง ดังนั้น ถ้าคุณเข้าข่ายมีพฤติกรรมตามหัวข้อด้านบนบ่อยๆ ละก็ ควรรีบปรับทัศนคติตัวเองโดยด่วน

1. ทำให้เด็กคิดว่าตัวเองไม่ดี

การลงโทษจะตอกย้ำให้เด็กๆ ที่กำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีหรือเปล่านั้น เข้าใจว่า ถูกต้องแล้ว เราเป็นคนไม่ดี และนำไปสู่การคิดว่าตัวเองไม่มีคุณค่า ไม่เคารพตัวเอง และอาจทำพฤติกรรมในทางลบมากขึ้น เพราะคนที่รู้สึกแย่กับตัวเองจะแสดงออกอย่างแย่ๆ ต่อตัวเองและคนรอบข้าง

ดร. ออตโต้ เวนินเจอร์—ผู้เขียนหนังสือ Time-in Parenting กล่าวว่า วิธีการไทม์เอาต์จะทำให้เด็กๆ รู้สึกถึงความชั่วร้ายในตัวเอง เพราะเขาอาจรู้สึกผิดและรู้สึกไม่ดีกับตัวเองก่อนระเบิดอารมณ์อยู่แล้ว เมื่อเราผลักไสและปล่อยให้เขาอยู่ในพื้นที่ทำโทษอย่างโดดเดี่ยว จะยิ่งเป็นการยืนยันว่าเขาคิดถูกแล้ว เขาเป็นเด็กไม่ดีอย่างที่คิดจริงๆ นั่นแหละ

2. ไม่ได้ช่วยให้เด็กรู้จักควบคุมอารมณ์ตามธรรมชาติ

วิธีที่เร็วที่สุดที่จะสอนให้เด็กๆ ควบคุมสติและอารมณ์ของตัวเองคือ การเผชิญหน้ากับสถานการณ์นั้นๆ

เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณแยกเขาออกไปนั่งสำนึกผิดในมุมใดมุมหนึ่งของบ้าน เขาอาจจะสงบก็จริง แต่อาจไม่ได้เรียนรู้วิธีจัดเก็บอารมณ์ของตัวเองในเรื่องอื่น หรือในเหตุการณ์ครั้งต่อๆ ไป ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่า เวลาลูกเสียใจหรือโวยวายแล้วคุณต้องเข้าไปกอดหรือปลอบทันที (เพราะเขาอาจจะต่อต้าน)

แต่คุณอาจใช้วิธีการอยู่กับเขาในสถานการณ์นั้นอย่างสงบ ไม่ต้องพูดคุยกันมาก แต่เติมความมั่นใจให้เขารับรู้ว่าเขาปลอดภัย และรอจนกว่าเขาพร้อมจะเล่าให้คุณฟัง

3. สร้างความหวาดกลัว และเป็นสัญลักษณ์ของการทอดทิ้ง

การทิ้งให้เด็กรู้สึกสิ้นหวังและโดดเดี่ยว ยามที่เขาต้องการคุณมากที่สุด ทำให้เขาเชื่อฟังได้ก็จริง แต่… เป็นการเชื่อฟังที่เกิดจากการถูกคุณกระตุ้นให้หวาดกลัว ว่าจะถูกทอดทิ้ง

ดร. แดน ซีเกล—ศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียลอสแอนเจลิส (University of California, Los Angeles: UCLA) กล่าวว่า ความเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้งในเวลาไทม์เอาต์ สามารถบาดลึกไปถึงก้นบึ้งจิตใจของเด็กน้อย และเขาจะจดจำมันอย่างไม่มีวันลืม และประสบการณ์ในการถูกไทม์เอาต์ สามารถเปลี่ยนโครงสร้างทางกายภาพของสมองเด็กได้

4. เพิ่มพฤติกรรมร้ายๆ แทน

การทำโทษด้วยการทอดทิ้งให้ลูกโดดเดี่ยว เป็นการส่งข้อความว่า แม่ไม่เอาลูกแล้วนะ ถ้าลูกทำตัวอย่างนี้ ซึ่งแปลความหมายได้อีกทีว่าคุณจะยอมรับลูกได้ ก็ต่อเมื่อลูกเป็นเด็กดีเท่านั้น แล้วตัวตนที่แท้จริงและยากจะเข้าใจของลูกล่ะ…

เด็กเล็กๆ ยังแยกตัวตนและอารมณ์ออกจากกันไม่ได้ เขาจึงมักสรุปเอาเองว่าตัวเองไม่เป็นที่รักของพ่อแม่อีกต่อไปแล้ว และคอยเก็บกดอารมณ์ร้ายเอาไว้เงียบๆ

5. ทำลายสายสัมพันธ์บางอย่างในครอบครัว

คุณพ่อคุณแม่หลายคนถึงกับต้องฉุดกระชากลากถูลูกให้ไปอยู่ในโซนไทม์เอาต์ คุณอาจกำลังทำให้เขารู้สึกเสียหน้าและไม่พอใจโดยไม่ได้ตั้งใจ และช่วงเวลาที่เขานั่งสงบอารมณ์ คุณจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเขานิ่งเงียบ หรือสงบลงเพราะตั้งใจจะเป็นคนที่ดีขึ้น

เพราะฉะนั้นหลังการทำโทษจบลง อย่าลืมเปิดใจพูดคุยกันดีๆ อีกครั้ง

6. เป็นเพียงการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ

มันทำให้คุณละเลยมุมมองของเด็กๆ ไป นอกจากจะลดคุณค่าในตัวลูกแล้ว ลูกก็จะลดคุณค่าในตัวคุณด้วย ดังนั้น เด็กๆ อาจยิ่งมีพฤติกรรมด้านลบมากขึ้น หากคุณพ่อคุณแม่ใช้การไทม์เอาต์ผิดวิธี