คุณพ่อคุณแม่คงไม่ปฏิเสธใช่ไหมคะว่า บางครั้งเราก็มีสิ่งที่ตัวเองกลัว ไม่ว่าจะเป็นกลัวสัตว์บางชนิด กลัวผี กลัวความมืด และอีกสารพัดความกลัวที่ใครคนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ
เช่นเดียวกันกับความกลัวของเด็กๆ หลายครั้งที่ผู้ใหญ่อย่างเราหลงคิดไปว่า ความกลัวของเด็กเป็นเรื่องไร้สาระ และมักจะเผลอตั้งคำถามกับเด็กๆ ว่า “กลัวทำไม” หรือตำหนิว่า “เรื่องแค่นี้ ทำไมต้องกลัว”
แต่ความเป็นจริงแล้วความกลัวของเด็กมีทั้งเกิดขึ้นได้เองตามธรรมชาติ เพราะความไม่รู้จักหรือไม่เข้าใจในสิ่งต่างๆ มากพอ หรืออาจเกิดจากการเลี้ยงดูเช่น กลัวตามคุณพ่อคุณแม่ หรือถูกขู่ให้กลัวอยู่บ่อยๆ หรืออาจเกิดจากการได้พบเจอเหตุการณ์รุนแรงที่ทำให้รู้สึกกลัวสิ่งๆ นั้น
ดังนั้น นอกจากการช่วยให้ลูกเผชิญกับความกลัวของตัวเองทีละเล็กละน้อยแล้ว คุณพ่อคุณแม่ควรรับมือกับความกลัวของลูกอย่างไรบ้าง เรามีคำตอบค่ะ
1. ทำความเข้าใจในความกลัวของลูก
บางเรื่องที่ผู้ใหญ่เห็นว่า ‘ไม่มีอะไรน่ากลัว’ จนบางครั้งอาจเผลอพูดตำหนิลูกออกไปด้วยถ้อยคำที่ไม่ดี เช่น “ทำไมขี้กลัวแบบนี้” หรือ “เลิกกลัวได้แล้ว!” การกระทำอย่างนั้น อาจจะทำให้ลูกรู้สึกว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่เข้าใจ เพราะบางเรื่องที่พ่อแม่คิดว่าเล็กน้อย แต่หากเด็กเคยมีประสบการณ์หรือความทรงจำที่ไม่ดีกับสิ่งนั้นมาก่อน ก็ทำให้ลูกรู้สึกกลัวและฝังใจได้ เช่น เด็กบางคนกลัวหมอฟัน เพราะเคยมีประสบการณ์ทำฟันแล้วเจ็บหรือถูกคุณหมอดุมาก่อนดังนั้น เมื่อลูกรู้สึกหรือแสดงออกถึงความกลัว คุณพ่อคุณแม่ควรแสดงความเข้าอกเข้าใจ ปลอบใจ และให้กำลังใจลูก เช่น “แม่เข้าใจว่าลูกกลัว แม่ก็เคยกลัวเหมือนกัน แต่ถ้าเราไม่หาหมอฟัน ฟันเราอาจจะผุและต้องเจ็บมากกว่านี้ในอนาคต”
2. รับฟังความกลัวของลูก
เมื่อคุณพ่อคุณแม่แสดงความเข้าใจความรู้สึกกลัวที่ลูกมีแล้ว พอลูกสงบลงก็ค่อยๆ ถามว่าลูกรู้สึกอย่างไร เพื่อให้ลูกระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา โดยอาจจะถามลูกว่า “อะไรที่ทำให้ลูกกลัว” เพื่อที่คุณพ่อคุณแม่จะได้แนะนำลูกได้ว่าควรทำอย่างไรเมื่อต้องพบเจอสิ่งนั้นหรือสถานการณ์นั้นๆ อีกครั้ง
3. ให้ลูกเผชิญกับสิ่งที่กลัวอย่างค่อยเป็นค่อยไป
ผู้ใหญ่บางคนเข้าใจว่า ถ้ากลัวสิ่งไหนก็ต้องลองเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นบ่อยๆ แล้วก็จะเลิกกลัวไปเอง แต่ความจริงแล้ว ถ้าใช้วิธีนี้กับลูก อาจจะยิ่งเป็นการสร้างประสบการณ์อันเลวร้ายให้ลูกมากขึ้น ทางที่ดี ควรฝึกให้ลูกค่อยๆ เผชิญกับสิ่งที่น่ากลัวทีละน้อย และค่อยเป็นค่อยไป โดยมีคุณพ่อคุณแม่คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ จนกว่าลูกจะสามารถเผชิญกับสิ่งที่กลัวด้วยตัวเองได้ เช่น ลูกบอกว่ากลัวผีจนไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง คุณแม่ก็อาจจะใช้วิธีไปยืนเป็นเพื่อนในห้องน้ำ แล้วค่อยพัฒนาด้วยการออกมายืนห่างขึ้น และในวันต่อๆ ไปลูกก็จะสามารถจัดการกับความกลัวของตัวเองได้ดีขึ้น
4. หลีกเลี่ยงคำพูดที่ทำให้เด็กรู้สึกผิดหวัง
การใช้คำพูดรุนแรงกับลูกเพื่อหวังให้ลูกหยุดหรือเลิกกลัว นอกจากจะไม่ช่วยให้ลูกหายกลัวสิ่งนั้นได้แล้ว ยังทำให้ลูกสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง และบั่นทอนกำลังใจลูกเป็นอย่างมาก
ดังนั้น แทนที่จะใช้คำพูดเชิงตำหนิต่อว่า เช่น “ถ้าแค่นี้ก็กลัว ต่อไปจะทำอะไรได้” ลองเปลี่ยนเป็นการอธิบายและให้กำลังใจลูกในการรับมือกับความกลัวนั้นๆ เช่น “แม่เชื่อว่าลูกจะผ่านมันไปได้” และเมื่อลูกสามารถจัดการกับความกลัวของตัวเองได้บ้าง ก็ควรชมเชยให้ลูกมีความภาคภูมิใจในตัวเองและลูกก็จะกล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัวมากขึ้นค่ะ
COMMENTS ARE OFF THIS POST