“ชู่… เสียงเบาๆ หน่อยสิลูก”

“อย่าเสียงดังนะคะ”

หลายครอบครัวคงต้องเคยเจอเหตุการณ์เจ้าตัวเล็กชอบพูดหรือตะโกนโวยวายเสียงดัง นึกอยากจะเรียกคุณพ่อคุณแม่ทีก็ตะโกนจนได้ยินกันไปทั่ว บางทีจากเสียงเรียกธรรมดาก็พัฒนาเป็นเสียงกรี๊ดดังลั่น เสียงเหล่านั้น ถ้าอยู่แต่ในบ้านก็ยังพอทำใจ แต่ถ้าลูกเอาพฤติกรรมนี้ออกไปทำนอกบ้านบ่อยๆ ละก็ คงจะไม่ดีนัก

1. อย่าตอบสนองเมื่อลูกใช้เสียงดัง

เด็กๆ มักเริ่มใช้เสียงดัง เมื่อต้องการเรียกร้องเพื่อให้คุณพ่อคุณแม่สนใจ ดังนั้นเราจึงไม่ตอบสนองเมื่อลูกใช้วิธีที่ไม่ถูกต้อง เมื่อลูกรู้ว่าการส่งเสียงดังใช้กับพ่อแม่ไม่ได้ผล เขาก็จะค่อยๆ เรียนรู้ที่จะเลิกทำไปเองค่ะ

2. เป็นแบบอย่างที่ดี

บางครั้งการที่ลูกชอบพูดตะโกน ส่งเสียงดังๆ สาเหตุส่วนหนึ่งอาจมาจากการที่เขาเห็นคุณพ่อคุณแม่ชอบพูดเสียงดัง ชอบตะโกน หรือดุว่าลูกด้วยโทนเสียงที่ดังกว่าปกติ แล้วเริ่มซึบซับและเลียนแบบ ดังนั้นแล้วคุณพ่อคุณแม่จึงควรเป็นแบบอย่างที่ดี ไม่ตะโกน หรือใช้เสียงดังให้ลูกเห็น

3. ตอบรับด้วยการพูดเสียงกระซิบ

เมื่อลูกส่งเสียงดัง แทนที่คุณพ่อคุณแม่จะดุหรือใช้เสียงดังเพื่อให้ลูกลดเสียงของตัวเองลง ลองเปลี่ยนมาใช้วิธีพูดเสียงกระซิบด้วยเสียงเบาๆ เพราะเด็กมักจะสนใจและตอบสนองเมื่อได้ยินพ่อแม่พูดกระซิบกับเขาเบาๆ ที่ข้างหู นอกจากจะทำให้ลูกพูดเสียงเบาอย่างได้ผล การกระซิบยังทำให้ลูกรู้สึกสนุกและเหมือนได้รับรู้เรื่องสำคัญจากคุณพ่อคุณแม่ บอกเลยว่าได้ผลแน่ค่ะ

4. ปิดเสียงรบกวนรอบข้างลง

บางครั้งลูกพูดเสียงดัง เพราะสิ่งแวดล้อมรอบตัวของเขาเสียงดัง เช่น อยู่ในบ้านที่เปิดโทรทัศน์เสียงดัง หรืออยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่คุยโทรศัพท์เสียงดังตลอดเวลา ก่อนที่จะหันไปบอกให้ลูกเบาเสียงลงบ้าง ลองเปลี่ยนเป็นปิดเสียงรบกวนในสภาพแวดล้อมรอบตัวดูก่อน แล้วลูกจะค่อยๆ ลดเสียงตัวเองลง เพราะไม่จำเป็นต้องส่งเสียงดังแข่งกับเสียงรบกวนแล้วค่ะ

อ้างอิง
deadspin
messymotherhood