คุณพ่อคุณแม่หลายคนอาจเคยนึกสงสัยว่า ทำไมคุณครูที่โรงเรียนถึงชอบบอกว่าลูกเป็นเด็กเรียบร้อย ว่านอนสอนง่าย แต่พอกลับมาบ้านทีไร เด็กดีที่คุณครูบอกก็เปลี่ยนเป็นคนละคน
ทำไมลูกดื้อ ?! คุณพ่อคุณแม่ทุกคนน่าจะเคยผ่านช่วงเวลาที่นึกถามตัวเองว่าทำไมลูกน้อยของเราถึงได้กลายเป็นเด็กดื้อ หัวแข็ง ไม่เชื่อฟัง และเถียงคำไม่ตกฟาก
ก่อนที่จะเริ่มตัดสินว่าลูกเป็นเด็กดื้อและไม่เชื่อฟังพ่อแม่ เราอยากให้คุณพ่อคุณแม่ลองกลับมาทบทวนพฤติกรรมและความต้องการของตัวเองว่ากำลังเลี้ยงลูกด้วยความเอาแต่ใจหรือเปล่า เพราะนั่นอาจทำให้ฉุกคิดได้ว่า ความจริงแล้วลูกเป็นดื้อ หรือว่าเราเป็นพ่อแม่ที่เอาแต่ใจกันแน่
คุณพ่อคุณแม่หลายคนน่าจะเคยรู้สึกว่า หนึ่งในปัญหาระดับชาติที่จะทำให้คุณพ่อคุณแม่ปวดหัวเพราะลูกได้ ก็คือการที่ลูกดื้อเหลือเกินนี่แหละ
การใช้อารมณ์โต้ตอบความดื้อของลูก ไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้องนัก ไม่เพียงเพราะอาจจะหยุดความดื้อของลูกได้ชั่วคราว ยังทำร้ายจิตใจลูก ทำลายบรรยากาศ และส่งผลเสียต่อความสัมพันธ์ในครอบครัว
ถึงคุณพ่อคุณแม่จะพอทำใจได้ว่า เด็กกับความดื้อและซุกซนเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่เมื่อได้เจอความดื้อและซนในแบบของลูกตัวเองแล้วละก็ ต้องมีเผลอเหนื่อยใจกันบ้าง เพราะคงไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้ลูกทั้งดื้อและซน ห้ามปรามอะไรไม่ได้ และเริ่มหาทางไม่เคารพกฎหรือไม่ทำตามข้อตกลงมากขึ้นเรื่อยๆ
คุณพ่อคุณแม่เคยสงสัยไหมคะว่า ทำไมลูกของเราช่างซนแสนซน บอกหรือห้ามอะไรก็ไม่เคยทำตาม พูดอะไรก็เถียง ยิ่งโตยิ่งดื้อจนคุณพ่อคุณแม่ทั้งท้อใจหรือทนไม่ไหวก็ปรี๊ดแตกขึ้นมาบ่อยๆ